Igła
Widzę ludzi tak radosnych,
i tak bardzo odległych, ode mnie.
Widzę ich prawie wszędzie,
i prawie zawsze, jak w niebie.
Wszyscy tak bardzo szczęśliwi,
tak bardzo odmienni, ode mnie.
Wszyscy się cięszą z życia,
i pragną jedynie bycia, ja nie.
Ja nie pragnę ich radości...
Nie pragnę też życia wiecznego...
ale jest coś jednego...
tylko jeszcze nie odgadłem,
czego...
czego tak pragnę,
jak oni...
autor
Filip_S
Dodano: 2006-01-08 20:33:49
Ten wiersz przeczytano 442 razy
Oddanych głosów: 0
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.