Ikarze

Co czułeś, gdy mknąłeś w błękitne niebiosa,
Na skrzydłach, wolny jak ptak w przestworza,
Gdy w słońcu lśniła złocista potu twego rosa,
A w dole rozlewał się lazur lodowatego morza?

I te dwa słońca, skąpane w blasku, tak gorące,
Jedno spływało na cię z bezchmurnego morza,
Drugie w dole wśród chmur, tak wspaniale drżące.
Dwa odwieczne olbrzymy, które tną przestworza.

Twe oczy, czy one widziały coś jeszcze,
Gdy serce w piersi twej biło jak szalone,
Gdy pierzaste twe ramiona sunęły na wietrze,
Czy twe zielone oczy nie spały rozmarzone?

I kiedy wreszcie wyrwałeś się przeznaczeniu,
Które na twardej ziemi mocno trzymać cię miało,
W odwieczne słońce wzbiłeś się w podnieceniu,
Co wtedy mówiło ci zmęczone życiem ciało?

A potem to krótki krzyk ojca, czy twoje westchnienie
Rozdarło świętą ciszę, przecięło powietrza milczenie,
By spaść w otchłań ciemności, wtopić się w szemrzące fale,
A za nim twe ciało, by schronić się w ramionach śmierci całe.

autor

premo3

Dodano: 2005-03-14 07:22:10

Ten wiersz przeczytano 494 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie