Ile we mnie i w nas piękna

Ile we mnie uroku, tą piękność to, natura mi dała,
nie poskąpiła mi czaru, powabu bez mała.
Obleczono mnie w szaty, w ornaty, w sobole ubrano,
we mnie jest wszystko cudowne, barwne wieczorem i rano.
Nocą nie świece jak latarenka, chowam swą główkę, jak kulkę makową,
oplatam się zielenią, jak piżamą nocną
Stoję wśród innych, również pięknych jak ja sama, ale tylko mnie dostrzegają, mnie tylko widzą, mówią
DAMA
Wiem o tym, że jestem damą z wysokiego szlacheckiego rodu,
mam to zapisane w genach, w rodzinnych herbach, w drzewie genealogii od góry do samego spodu.
Wywodzimy się z królewskich pałaców, gdzie na srebrach jadano,
wnosimy do życia, kultury, nauki, swoje piękne wiano.
Tak dzieje się od stuleci, zawsze w szeregu jako pierwsi,
idziemy do świata z pięknym,lśniącym ,pachnącym - najlepsi.
Takie dostałam wychowanie, chodziłam do szkół wielu,
gdzie uczono mnie ukłonów, szarmanckich manier.
Wiem jak w każdej sytuacji mam i mogę się zachować
by nie przynosić wstydu, prostactwo pod dywan schować.
Najpiękniejszą jestem w porze wiosny i lata, rzadziej jesienią,
cały swój urok, powab i czar tracę zimą.
Gdy słonce u zenitu – rozpoczyna się moje cudowne życie,
otwieram się na świat w pełnym przepychu,
jak żagle fregaty, co po morzu płynie.
Cieszę oczy każdego, każdy pragnie mnie dotknąć,
ale ja się bronie kolcami, przed innymi - intruzami.
Wiem że jestem piękna nad podziw, nad światy,
ale też są małe co pachną, inne obok mnie kwiaty.
Nie maja takiego uroku jak ja róża sama,
one dają swe piękno zapachem, który oszałamia.
Wonne białe mieszczące się w dłoniach dzwoneczki konwalii,
są przyczyną ze je piękną subtelnością nazwali.
Czy mam zazdrościć małym dzwoneczkom w wonnych w bieli,
skoro ja sama, uchodzę za symbol piękna jak z nieba anieli.
Wiele obok mnie jest sióstr, ozdobnych w barwnych purpurach,
owianych zapachami, owiniętych w tiulach.
Wszystkie my spełniamy rzecz oczywistą, dajemy oczom ludzkim
piękno, subtelność powonieniu, dłoniom rozkosze .
Jesteśmy wszystkie piękne w bukietach , lub zamkniętych w barwne kosze
Nic to ponad czasy, ja jestem piękną dalej rzecze róża,
inne kwiaty w zapachach się nurza.
Wieczorem gdy słońce kwiaty żegna i w wiatr nas ubiera,
wielogłosowo, pachnąc maciejką chórem śpiewamy.
Ja piękna róża- divą, śpiewam sopranem.
Ludziom potrzeba wonnych zapachów i kwiatów, bukietów pięknych do rąk,
spełniamy to, my kwiaty szlachetne i te kwiaty z pól i łąk.

Autor:slonzok
Bolesław Zaja
Poetazeslaska.com

autor

slonzok

Napisany: 2010-08-01 Dodano: 2016-08-01 17:00:48

Ten wiersz przeczytano 737 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie