Imaginacja I: opar Schizofrenii

Opar schizofrenii. - Po latach - z myslą o K.K. i z przeprosinami za splątane życie

Imaginacja. Opary schizofrenii.

The second waltz:

https://www.youtube.com/watch?v=3xbME5jVlG4



On:
Nasz! (ślad) - wśród bzów... – jedyny raz.

(wszak uciekałem... - wiele lat.)

Ona:
Mój Ślub – kupiłeś był – za wierszyk
- ślad łez, smak szronu – dojrzałości.
Ślub – jak śnieg biały. – Nie... - „majstersztyk”

On:
Musimy zdążyć z tą miłością.
Musimy zdążyć z naszym wierszem.

- Dwadzieścia lat już się nie znamy.

Ona:
Miłość – uległa... – już za nami
- świadczy... - jedynie słów aksamit:
wiersz... - granit, który wiecznie trwa...
że tu byliśmy: Ty i ja.

On:
- Ślubowaliśmy... - Ty! - ja Tobie
(jedynie świadek jest z rodziny).
Miłość (– przed ludźmi – i przed Bogiem)

już bez nadziei jest na chrzciny...


Tylko... - Najwyższy! zna przyczyny...

(tylko Alicja prawdę zna!)

w jakie wpuściłem się - maliny
(i pajęczyny). – Jakie grzechy?!
kryją się... – w leśnych krzach?..

- Uciechy

znaliśmy – tylko w snach.

Ona:
(Wszędy – mniemanie, że wy razem.
- Ty i Alicja... – że wy dwoje
- w ręku – z małżeńskim kalendarzem
dzielicie łoże – i pokoje).


(Wiem, że to nietakt...)

On:
– To nie tak.

Ona:
(Wiersz... (– takt!) – zachowaj Przyjaciółce!..

- z którą od lat, na borów ściółce
czytacie – leśnych – saren ślad).

Ja – z innej ziemi... – Ślad mej stopy
w pamiątce wiersza... (– Jednak... - było!..)
(w twoje - ramiona! - leciał motyl
- i wpadł – w twych sideł – ślepą miłość).

Tylko twe głody... – których nie ma(m):
me łzy – i oczy, któreś zmylił
świadczą, że{ś}... - dla mnie był!..

- Poemat

- mój!.. (- był...)

(- zamknął... - po-wieki!)

– I zniknął...

w jednej chwili.

Młodość minęła. Lato mija.
- Ja – wciąż niczyja... (– z tą miłością)

(musimy zdążyć przed jesienią)

Zapłatą? – Wieczność?!..
(- drobny pieniądz...)

On:
(- I - przerażony... - Zrozumiałem!..
jak-żem się (- całym...) - w życiu - mylił...)

Ona:
- Miałeś być - mym... - jedynym gościem!

- A Ty (– trzasnąłeś tylko... - drzwiami)

na znak... – że pustka!
- między nami...
na znak,
że palisz – wszystkie mosty!

(- choć martwe były moje śluby!..)

że nie chcesz – żadnej już miłości!

(żeś – nic.) - wielkiego nie zagubił...


Piorun – uderzył wtedy właśnie
gdym miała – uciec sprzed ołtarza.
Tyś – czekał!.. (– czy? – i kiedy trzaśnie?!)
(burzowe echo – pierwszej próby)

- Tworzyłeś cudy... (- to się zdarza...)

("więzienne" złoto – na mym palcu...)

Blask twej - obręczy! - tak przerażał
- jak dzisiaj – twoje zęby złote...

- Tak! (- Życie!) - życie jest brutalne:

- Płacimy dziś!
- za Twą głupotę...

Ty – pytasz...
(- siebie)
- z jaką datą?..

-" będziemy witać się – czy żegnać?"

śród... – pocałunków... (- i pojednań?!)


- Wśród łez i smutku!..

(- Znów!.. - nie pora!..)

On:
(Bo proch...

Ona:
- bo... - prostak!..)

On:
(- i w buciorach)
- nie pomnę... (– sukni... - ani oczu.)


Nic nie pamiętam. Zgasły światła.
Pamiętam tylko... (- piękna) - młoda.

że miłość nam... – nie była łatwa!..


(i wciąż - nie dla nas była droga.)

Ona:
- A jednak Ci nadzieja świeci,
że... (- kiedyś – Ciebie – spotkać muszę...)

(choć zasuszyłeś mnie w kajecik)

- ciało – i krew – a nawet duszę:
dziś... – bez nas dwojga – nie ma
wiersza
(w którym zerwałam się do lotu)
- gdy bzy! (– pęczniały od radości)
i – świeżym blaskiem naszych oczu...

gdy – każde z nas – z osobna (razem)

- gdyś był – kochankiem mi - nie głazem.

.......

A później – śmierć. (– Tak nagle przyszła!..)
- i zanurzyła Cię - w chorobę
(- i stała mi się czarną – przyszłość)
(bo ślubowałam...) – właśnie Tobie.

...jeno Ci pieniądz – bogiem ostał.

.......

On:
- Wciąż – Twoja najpiękniejsza postać.

Ona:
- Aż – po spojrzenia! (– na weselu...)

- Kiedyś Ty mnie na nowo spotkał
odkrył kobietę (nie – podlotka)
- gotową w duszy – oraz ciałem
do Twej miłości... (- niedojrzałej!).


- Tak! - wciąż nurzałeś się w chorobie...
- wciąż zadurzony...

On:
(w Tobie, w sobie
- i w wierszach!.. - których bieg ukryty
dawać miał – literackie sznyty).

Ona:
- Musisz ogłosić swoją miłość!
(- wierny kochaniu)
- mi - i sobie...

- Puścić swe słowa – w wierszy obieg!

w krwioobieg! – w ludzi... - spojrzeć w oczy...
- przeprosić, że splątane życie.

Mnie już miłością nie zaskoczysz!
- fakt – płoniesz...
lecz gasnącym zniczem

Powiedz, żeś gotów... (- poniewczasie)
wiersze – na cały świat wykrzyczeć!..
- dokąd dociera słowa zasięg.

- Nie byłeś gotów... – mężem! – zostać.

(Choćby... - jabłonie... - twoje - węże!..)

(- choćby i nawet moja postać...)

Ja jestem opium, zamkiem złotym,
(całością niewiast – z ich urodą).

On:
- Nie jestem...

- Jednak... - będę Gotów!
ruszyć z Tobą
(poruszyć wierszem!) - nieba, ziemię.

Ona:
- Nie bacz, czy miłość Cię przerośnie.

Pomnik – nie kamień. - Ty - na skale
(- pomniki! - rodzisz...) (– Doskonałe!..)

- więc - ocal!.. mnie dziś...

On:
- I ocalę:
oczy i usta – stopy, dłonie.

Ona:

i... - Nasz Fundament!
(- Dla wnuków naszych!.. - i pokoleń...)

- Miłość nas dwojga – z nieba spadła...
.

(być może – będą uczyć...
w szkole...)

- poetyckiego abecadła.

Lub – będą śpiewać! – pośród jadła

lub – sądzić!.. (– nas!) (- przy grzesznym stole...).


[To... - podszept... taki (– „Miód!”) - od diabła...]



(- I nagle...
– patrzę: – na ambonie... - Stoję!..

On:
Stoję – jak strzelec
z lupką w oku:
mierzę – w Twój spokój.
(- W Święty Spokój!)

Ona:
którego nie chcesz – za nic – zmienić
w owoc granatu, żyzność ziemi...)

On:
I Ty - też nie chcesz...

Ona:
Nigdy więcej!..

- Tak! - nie chcę... (- z Tobą)
- tego szczęcia.

- bo Ty - z brylantu! (- a ja... z serca...)


......................................


...i – jakby mi... - zabrakło!..

- kwiatu...

(- do łez, miłości...)


– z poematów.

25-29.01.2014

***

The Second Waltz:

https://www.youtube.com/watch?v=WPjNphbbla0

15. 01. 2021 r.

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2019-01-15 Dodano: 2021-01-15 02:25:02

Ten wiersz przeczytano 905 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Monolog Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie