Imaginacja II: Kwiat Schizofrenii

Ona:
Chciałam... – byś... - wszedł – głównymi drzwiami...

On:
(- w Kościół Twój...) - wiodło troje drzwi...

Ona:
Wróble – ćwierkają, że aksamit
wiersza - przetkany pyłem gwiazd... - i złotem.

On:
Ja – także ćwierkam - trzy po trzy...
(- co ślina mi na umysł niesie.)

Ze mnie – już... - stary jest bałamut.

Ona:
Więc wróble mają znów robotę.

We mnie wciąż lato
- w Tobie – jesień...

On:
- więc... – chyba już się... - nie spotkamy.

...choć (– ciągle jeszcze) – świeczka... - tli:):)

Matka:
- leczyłam... - jego - zęby – z bólem...

żeś – szczerbiec!...
(jej szczęście! – jej... - wybrany(m) - królem.)



Do dzisiaj... - to ją... - jeszcze boli.

(że - tylko „ćwierkasz” - swoje prawdy...)

- Błędnie...
- lecz prawda Cię wyzwoli!

(Tylko – choć raz się do niej nagnij...)


Daj powód dumy...
- bądź! - jej bardem
- wejdź – we drzwi (wreszcie) – do jej domu

(które dla Ciebie są otwarte.)

Sobie! - winieneś... - spojrzeć w oczy...


(wreszcie – winieneś... – sen! - przekroczyć...)


- Publikowałeś!..
(- w internecie):
wiersz - każdy – innej był kobiecie.

Lecz – dla niej... - powiedziałeś wszystko:
swe pierwsze... - „tak”

(mój „wróblu” złoty...)

Więc – pokochała Cię... - „artysto”.


Kto pokierował Twoim lotem,
żeś – wpadł
do jej otwartych okien?

[i – jak to wróble – między ściany
gubiłeś piórka (– zakochany...)

......................................

A za oknem..?

Kwitły kasztany... - jej matury.

.......................................

Ona:
- Dojrzałam!.. (- wkrótce...) – zimy sople:
kajdany! (sznury)
u Twych stóp.

A – ja... - samotnie
do Księżyca...

bo znowu zima

Akademik.

- i Ciebie nie ma. - Obok - pustka

gorące – i w potrzebie – usta

(- i – zimny sznycel!..)

(ciągle chłód...)

[- Rum! - do herbaty

- (czasem(!) – miód...)]

A – Wojtek... - czekał - karawany... - (Wiedziałam!..) - że - zaczeka wiernie.

(sople – topnieją
w łzy kościelne...)

Przyjdź – albo przestań z deklaracją...

Każdy Twój wiersz – jest dla mnie.... - stacją.

Choć jedno słowo zamień w dotyk
bo jestem przecież! - z ciała, krwi.



Dla wszystkich – jestem...
- jak narkotyk
- ale – nie liczy się już nikt.

Dla Ciebie chcę być heroiną.


Na stole – ciepła szklanka z mlekiem.

na stole – stoi kielich z winem...

- Skocz wreszcie!... - w przepaść
lub przepadnij...

Ja czekam...
chociaż raz(!) się nagnij.

(Bądź - dla mnie... - chociaż - raz!..) -człowiekiem...


(Jestem... - nałogiem... - kwiatem, głogiem
- dobrym w nalewce i na serce...)



Ponoć...
– kochanek!.. (innych) - nie chcesz...

a drugiej... - skarżysz! (– jak do żony...)
(- "świat Ci się skończył(!) - nieskończony...")


Jednak – chcę spotkać!
choć już... – "piernik"...

(- nigdy!- nie dałeś... - w czekoladzie)



- A jednak... - tęskno - do cukierni

do której
nie weszliśmy razem.


On:
(mi – za kościołem
za ołtarzem,
gdzie – ja – i Ty
i klon zielony,
gdzie granit ostał się dla świata)

.........................................

Amen! (- i... - "Sława!")

[wiersz – skończony.]

(jesienna nić – babiego lata...)

24-28.01.2014

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2019-01-16 Dodano: 2021-01-16 00:08:56

Ten wiersz przeczytano 641 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Monolog Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie