Imperata

Marsz stopom, kobietom i mękom w szeregu!
Choć zmienni, idziemy na bój.
Na śniegu są ślady i chrzęszczą na śniegu
te ślady jak much dziwny rój.

Marsz! Szlakiem wesołym, tanecznym, zmęczonym,
choć krew im na uszach wydzwania.
Marsz sławy, ku chwale, snom błogosławionym,
Snom tkanym z ich lęków spotkania.

Nie złamie się szyk, gdy pójdzie ktoś w górę;
nikt w bok przed złą lufą nie skoczy.
Dziś każdy w szeregu spogląda na chmurę,
co w niebie spojrzenia jednoczy.

No dalej! Niespiesznie, a jednak tak szybko,
Zaiste gdzieś wielka nadzieja;
no dalej! Nieznacznie coś było i znikło,
To w wojsku był duch kaznodzieja.

Gdzie osa nie śpiewa, a ważka nie lata,
Krzyżują się cele i głosy.
Nie każdy ma szansę rozpoznać w tym brata,
Kto przeżył wśród nich swoje losy.

Marsz chwale! Marsz pieśniom! Marsz siłom odwiecznym!
Marsz tryumfie i wielkiej epoce!
Nieznacznie wygląda ich pogląd waleczny…
Patrz – oczy. Te oczy choć doceń.

autor

Silvus

Napisany: 2008-01-24 Dodano: 2008-06-27 23:00:57

Ten wiersz przeczytano 562 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie