Impreza

Trochę długie opowiadanko, ale oparte na faktach.

To była kolejna szalona impreza, w gronie przyjaciół, która na długo zapadnie w pamięci nie tylko jej uczestnikom. Nikt nie przypuszczał, że jej finał przeniesie się na cmentarz...
Jeśli tylko dopisuje pogoda, to latem, niemalże w każdy weckend grillujemy na trawie przed domem. Zwykle przyjeżdżają też nasi przyjaciele i w miłej atmosferze, przy dźwiękach cudownie grającego na gitarze i nie gorzej śpiewającego, pomimo wady wymowy, gospodarza domu, spędzamy sobotni wieczór.
Ale każdego roku w czerwcu organizujemy imprezę specjalną, na którą przyjeżdża do nas więcej osób i kiedy nie jest to zwykłe grillowanie.
W zeszłym roku był to bal przebierańców i nikt, kto nie był przebrany nie miał prawa wejścia. Każdy wrzucał 10 zł do centralnie postawionego wazonu, by później oddać jeden głos (anonimowo) na najlepiej przebranego osobnika. Wygrany zgarniał całą kasę z wazonu, czyli ponad dwieście złotych.
Wiem ile, bo oczywiście, to ja zgarnąłem tę kasę, hehehe.
Muszę przyznać, że nie było to łatwe, bo każdy naprawdę się przygotował i przybył w wymyślnym i nietypowym stroju, udowadniając tym samym, że nawet wapniaki jeszcze chcą i potrafią się zabawić.
Ale ja, przebrany za dzidziusia, z gołymi nogami ( bardzo zgrabne, tylko trochę owłosione i chude) z pampersem na tyłku, w śliniaczku, w niemowlęcej czapce na głowie i ze smoczkiem w ustach i kilkudniowym zarostem, przebiłem wszystkich.
Impreza była bardzo udana, a kiedy następnego dnia chciałem przeprosić sąsiadów za nadmierne i przeciągające się do późnej nocy decybele, usłyszałem, że absolutnie nikt nie ma pretensji, ba, wszyscy gratulują nam pomysłu, takiego towarzystwa, takiej zabawy… Jeden z sąsiadów przyznał się nawet, że nas podglądał razem z dziećmi zza płotu…
W pewnej chwili zrobiliśmy węża, wypełzliśmy na ulicę w pełnym "rynsztunku", wprowadzając w osłupienie wszystkich sąsiadów, a zwłaszcza kierowców, którzy, na szczęście, z uśmiechem na ustach wyhamowywali, by nie rozjechać bandy rozśpiewanych idiotów prowadzonej przez dzidziusia z gitarą…
Tym razem, z racji ukończenia studiów przez mą małżonkę warunkiem wejścia na imprezę było posiadanie przynajmniej czapki studenckiej, czyli biretu, a najlepiej togi. Nie muszę dodawać, że każdy przybył w osobiście wykonanej z kartonu czapce, a gospodarze wystąpili dodatkowo w samodzielnie uszytych togach.
Niestety, padający kapuśniaczek zepchnął całą imprezę do stodoły i sprawił, że nie była już ona tak głośna i rzucająca się w oczy, choć naturalnie wszyscy się świetnie bawili nie przejmując się aurą.
Znakiem szczególnym tej imprezy będzie na pewno jej niebywałe zakończenie...
Nasz przyjaciel Zbych słynie z tego, że kiedy już promile dobierają się do jego mózgu, wrzuca piąty bieg. Stara się wówczas za wszelką cenę zostać bohaterem, by później wszyscy i długo wspominali jego wyczyny.
Raz wdrapał się na drzewo i ledwo go potem całego ściągnęliśmy, a nie było to łatwe, bo waży ponad sto kilo. Innym razem chciał wejść na mur i przejść po nim na wysokości trzech metrów, ale w porę go powstrzymaliśmy, kiedy indziej uparł się, że wejdzie do budy psa sąsiada, który jest prawie tak wielki jak Zbych i którego nawet sam sąsiad się boi…
Tym razem postanowił zabawić się z nami w chowanego…
Pomysł może niegłupi, gdyby nie fakt, że jest noc, każdy ma dość dobrze w czubie, do lasu pięćdziesiąt metrów, a sam autor pomysłu nikogo nie poinformował, że właśnie taką zabawę wymyślił.
Tak więc w pewnej chwili zorientowaliśmy się, że Zbycha nie ma. Wcześniej kilka razy znikał za potrzebą, by po chwili wrócić, ale nie tym razem.
Zaczęliśmy go wołać, szukać wokół domu, w ruch poszły latarki, ale jak kamień w wodę.
Jego telefon leżał na stole, więc nie było możliwości się z nim skontaktować.
Może poszedł do lasu? Może postanowił iść pieszo do domu 4 km? Nie wiadomo. Co robić? Sytuacja dość patowa, a towarzystwo mocno rozpromilone…
Jego żona oznajmiła po jakiejś pół godzinie, że trudno, jest dorosły, jest ciepła noc, nic mu nie będzie, najwyżej wypłoszy wszystkie dziki z lasu. Ponieważ nikt nie potrafił niczego mądrzejszego wymyślić, przyznaliśmy jej racje.
W tym momencie impreza, niejako samoczynnie dobiegła końca. A i czas był po temu, bo zaczynało świtać. Przyjechały taksówki i towarzystwo rozjechało się do swoich domów.
Ja jednak z racji bycia gospodarzem nie mogłem tak sobie zwyczajnie iść spać jak gdyby nic się nie wydarzyło. Martwiłem się o Zbycha i postanowiłem jednak go poszukać.
Przypomniałem sobie, że wcześniej Zbych pytał mnie, czy mamy w wiosce cmentarz?
Kiedy mu oznajmiłem, że owszem, jest nieduży cmentarz jakieś pięćset metrów od naszego domu przyjął to do wiadomości i więcej już tego tematu nie poruszał.
Coś mi mówiło, że to może być dobry trop…
Deszcz przestał padać, noc, choć niechętnie, ustępowała. Zbliżałem się do cmentarza, prosząc w duchu Boga, by przyspieszył świtanie, kiedy nagle z krótkiej uliczki która bezpośrednio do niego przylega, wybiegło troje nastolatków. Dwóch chłopców i jedna dziewczyna, pędziło w moją stronę z ogromną prędkością i dzikim strachem w oczach. Coś musiało naprawdę ich przestraszyć. Chłopcy przebiegli obok mnie w ogóle mnie nie zauważając, a usiłująca bezskutecznie gentelmenów dogonić dziewczyna wymijając mnie rzuciła tylko : DUCH!!!
Już chciałem, w pierwszym odruchu, pójść w ślady trojga młodych ludzi i dać drapaka, ale tego nie zrobiłem. Jakaś siła mnie powstrzymała, a intuicja, też mocno trzęsąca portkami, podpowiadała mi, że ten duch może mieć jakiś związek ze Zbychem.
Zdaje się, że w tym momencie całkowicie wytrzeźwiałem. Ostrożnie, wsłuchując się w każdy szmer zbliżałem się do bramy cmentarza. Kiedy się przy niej zatrzymałem było już prawie jasno, ale nie powiem, bym czuł się komfortowo. Wszedłem na cmentarz. Uszedłem może z dziesięć metrów, kiedy nagle z mojej prawej strony usłyszałem jakieś stękanie i, przysiągłbym, przeklinanie…
W jednej chwili na całym moim ciele pojawiła się gęsia skórka. Czułem jak robi mi się słabo, zimno i gorąco jednocześnie. Chciałem uciekać, chciałem krzyczeć, ale ani jednego, ani drugiego nie mogłem uczynić. Stałem jak drzewo nie mogąc zrobić żadnego gestu, czy ruchu.
Serce tak waliło, że o mało nie połamało mi żeber, kiedy oto znowu usłyszałem, bardzo wyraźnie, zgłuszone wołanie - Na pomoc!
Tym razem nie miałem już wątpliwości. To był Zbych. Spojrzałem w kierunku dochodzącego głosu i ujrzałem, około pięć metrów ode mnie, wystające z ziemi ręce usiłujące bezskutecznie znaleźć coś, za co można by się chwycić i wyleźć z grobu…
Odczekałem chwilę, dając mojemu ciału dojść do siebie i już dość pewnym krokiem skierowałem się w stronę „zmartwychwstałego” kumpla.
Zbych wyglądał jakby właśnie wyskoczył z kręcącej się betoniarki pełnej zaprawy. Bezskuteczne próby wyjścia z mokrego od deszczu grobu spowodowały, że utaplany błotem był od stóp po czubek głowy. Można się go było wystraszyć nawet w dzień na ulicy, a co dopiero w nocy na cmentarzu…
Okazało się, że był to świeżo wykopany grób, do którego w poniedziałkowe południe miały być złożone zwłoki zmarłej mieszkanki mojej wsi, a do którego Zbych wpadł niechcący i nieoczekiwanie.
Według jego relacji, cichcem urwał się z imprezy, by pójść na cmentarz. Chciał schować się za jakimś grobem, a następnie zadzwonić do kogoś z nas i powiedzieć gdzie jest i żeby po niego przyjść, bo się przewrócił i nie może wstać. Spodziewał się, że wszyscy przyjdziemy po niego, a wówczas on wyskoczy z ukrycia i nas wystraszy. Ale niestety, szedł po cmentarzu i nagle wpadł do jakiejś dziury z której nijak nie mógł wyjść. Chciał zadzwonić, ale niestety telefon albo zgubił, albo go ze sobą nie zabrał… Próbował wyjść, ale nie dał rady. Zmęczył się i chyba zasnął, a kiedy się obudził usłyszał jakieś głosy. Zaczął wygrzebywać się z grobu, ale usłyszał tylko jakieś krzyki, tupot nóg, które po chwili ucichły…
A po kilku minutach ujrzał mnie, pochylającego się nad nim.
Następnego dnia w wiosce o niczym innym nie mówiony tylko o wychodzącym z grobu trupie… Podobno był wielki, charczał, coś mamrotał, wyglądał jak diabeł i chciał wyjść z grobu by złapać nastolatków, którym się zebrało na nocne spacery po cmentarzu.
Tak oto często rodzą się legendy o duchach…
I takim to sposobem, kolejny raz Zbych udowodnił, że jest bardzo wyrazistą osobą na naszych imprezach i, że jego obecność jest gwarantem niezapomnianych wrażeń i emocji, które na długo zapadną w pamięci tych, którzy mają pecha, lub szczęście w nich uczestniczyć.

autor

MaW-i

Napisany: 2008-01-27 Dodano: 2018-01-07 12:02:42

Ten wiersz przeczytano 1766 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Bez rymów Klimat Wesoły Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie