Inny już nie będę

Zabrnąłem do pozycji tej,
W której pajacuj, oraz drżyj.
Bywa niskości jakże złej,
Dlatego ku śmiałości bij.

Mówię to sobie uniżenie,
Klękam zginając swe kolana.
Gubi mnie twe onieśmielenie,
I pozostanę tak do rana.

Potem podniosę zgrzebne członki,
Wstanę leczony maści pędem.
Obronię wciąż drzemiące mrzonki,
Że inny już nigdy nie będę.

Zabrnąłem do pozycji tej,
W której wytrzymać muszę dłużej.
Bywa niskości jakże złej,
Dlatego swej śmiałości służę.

Mówię to sobie z poważaniem,
Chylę swą głowę posiwiałą.
Gubi mnie twe onieśmielanie,
I tak zostanę cząstką małą.

autor

Grand

Napisany: 2012-11-08 Dodano: 2012-11-09 05:28:57

Ten wiersz przeczytano 568 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie