...Isnieję...
Jestem....
Jestem niewidoczna....
Patrzę za siebie
Zamiast przed siebie....
Czy to sie kiedyś zmieni?
Czy to tylko moja wyobraźnia?
Albo moje myśli?
Nie wiem...
Już nic nie wiem...
Nierozumiem...
A moze nie chcę zrozumieć??
Może...
Lecz to mało prawdopodobne....
Bo tak naprawdę...
Ja nieistnieję...
Chociaż żyję...czuję....
śmieję się i płaczę...
Bo tak jest mi pisane...
Bo tak chciało przeznaczenie....
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.