Istota żywioła
Jak woda w rzekach płynąca
kuszona słowami promieni gorąca
wspina się w górę rozpalona do słońca
by zdradzona- spaść na ziemie i skonać.
Wsiąka...
Jak ogień czuły dający nadzieje
chcąc otulić drzewo namiętnie
zmienia je w martwy pył a wiatru
ostatnie dmuchnięcie- nie chce by żył.
Gaśnie..
Tak człowiek istota żywioła
mająca władzę od Boga
chce poznać wszystko- nie zdoła
a nadzieja gaśnie w bramie.
Kona...
autor
sobieszek
Dodano: 2009-06-27 15:38:35
Ten wiersz przeczytano 759 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
genialny wiersz! wszystko w końcu
zniknie...pozdrawiam serdecznie
Żywiołowo podjąłeś temat...
Przyznaję się do błędu
wiersz pisałem w chwili natchnienia dlatego nie
zauważyłem- chodzi o (chcąc' teraz jest chce') :)
a istota 'żywioła' to celowo przekształcony wyraz ;)
ładny wiersz, karen ma rację, używa się imiesłowy jak
jest nadmiar czasowników. pozdrawiam serdecznie :)
Wiersz bardzo interesujący, podoba mi się w
szczególności kompozycja. Świetny debiut ;) Tylko data
powstania trochę w przyszłość wybiegła... "chcąc
poznać wszystko- nie zdoła" prawda, ale nadzieja nie
zawsze gaśnie w bramie, nie zawsze kona, zależy na co
nadzieja i w kim lub Kim pokładana...
Niezle, (czy nie powinno byc -istota żywiołu lub
żywiołów)i(chce poznac zamiast chcąc
poznac)Sprawdz.Pozdrawiam:)
żywioły życie mają szybkie i piękne Nieraz utrzymać
mogą nadzieje bo mają marzenia Piękny wyjątkowy wiersz
natchniony Duży plus :)