Ja

Zamyślony w skupionym tłumie
W lewitacji w dół spadający
Jeszcze niżej tak spadać nie umiem
Sercem serca waszych serc kochający

Podupadły Anioła upadkiem
I wzniosłością wiary karmiony
Zwykłym jestem pozoru przypadkiem
Pod skrzydłami sowimi chroniony

I bez szczęścia przechodzę przez życie
Ciągnąc deszczu strugi niewinne
Marząc wciąż skrzętnie i skrycie
Snując myśli frywolnie dziecinne

Jeszcze raz może uda się wznieść...
Jeszcze raz wolnym lotem popłynąć
Raz kolejny swe ciało znieść
po grobowej desce z dół spłynąć...

Bez nadziei bez rozumu bez zamiaru
życie pędzi ten radosny taniec swój
Pożerając jego kęsy bez umiaru...
Zostawiając nędzy ludzi krzywy krój

Jeszcze raz toasty wznoszę wódką
Naszych pań litości wzrokiem zachwycony
Choć w tym stanie pamięć działa już za krótko
Wzrok jak jesień barwna zamęcony

I ostatnie mojego życia to już chwile
bo z miłości tej nieszczęsnej serc jak skałę
Bo miłości tej nieszczęsnej mam już tyle,
Jeszcze drinka proszę... Zachlać pałę!

autor

Vergil

Napisany: 2008-03-05 Dodano: 2008-03-05 21:41:33

Ten wiersz przeczytano 780 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie