ja go nie kocham...
Miotam się sama
wśród tłumu gości
na twarz naklejając
fałszywy uśmiech.
Przyjmuję uściski
i gratulacje,
setny raz mierzę
ślubną suknię...
Ojciec dumnie
poprawia krawat,
nie próbując,
nie chcąc zrozumieć...
Dziś do ołtarza
będzie prowadził
swoją jedyną,
kochaną córkę...
Mama ociera
łezkę wzruszenia,
na nowej drodze
życząc mi szczęścia.
Za chwilę zostawię
ten dom za sobą.
Zostanie żal,
zostaną wspomnienia...
Jakieś ręce
spinają mi włosy,
inne czynią
ostatnie poprawki.
Uśmiecham się
sztucznie,
nikt się nie dowie,
że serce mi pęka
na kawałki...
Przed domem
czeka limuzyna,
suknia lśni dumnie
w blasku słońca.
" Maleńka wyglądasz
jak księżniczka.. "
- okrzykom zachwytu
nie ma końca...
Odeszło w niepamięć
beztroskie życie.
Czeka już na mnie
nowa droga.
Pewnie przestaliby
się cieszyć,
gdyby wiedzieli,
że go nie kocham...
blondyneczka
Komentarze (3)
Prawdziwy wiersz o życiu. Ja niedawno wyszłam za mąż i
jestem bardzo szczęśliwa,Tobie też życze
szczęścia-pozdrawiam ;)
Poślubić mozna tylko osobę kochaną bezgranicznie,
wszystkie inne śluby są tylko kontraktami.Masz mój
głos za odwagę poruszenia tego tematu...+
Nie wyobrażam sobie pojścia do ołtarza z kimś,kogo bym
nie kochała.To tak,jakby spełnienie 'marzeń'
najbliższych...a gdzie miejsce na swoje spełnione
marzenia?!Jak będzie powiedziane ''nie opuszczę Cię aż
do śmierci''.I tkwić w czymś,co nie uszczęśliwia? Nie
wyobrażam sobie.