Ja już więcej nic nie powiem

Zima nagle rozpostarła biały welon
niczym piękna panna młoda - a ja drzemię,
jak przebiśnieg zawstydzony swoją bielą,
który spuścił głowę, wzrok wbijając w ziemię.

Pan tak długo nic nie pisał o miłości,
zmięte listy piętrzą się w czeluściach kosza,
może pańskie, pełne ciepła i tkliwości,
giną w rękach zazdrosnego listonosza?

Tyle czasu nikt nie patrzył w moje oczy
i nie ściskał moich dłoni tak... żarliwie,
mrok wieczorny w pokoiku myśli stłoczył,
jakby było panów wielu - aż się dziwię.

Proszę pana, ja już więcej nic nie powiem,
bo pokrewne dusze za nic mają słowa,
w panu drzemie delikatny, miły człowiek,
ciągle wierzę, że pan umie się zachować.

autor

ireczek

Napisany: 2014-03-07 Dodano: 2014-12-07 22:59:09

Ten wiersz przeczytano 2084 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie