A ja mam wzorowe...

Mówia, że jest ze mnie cud organizator.
Że energii wulkan, śmiechu detonator.
Że udzielam ludziom optymizm swój własny,
Że nadmiarem pomysłów umysł mam już ciasny.

Mówią, że potrafię odnaleźć się w tłumie,
Że jest dla mnie jasne, co nikt nie rozumie.
Że nie ma wymówki, która mnie zasłania,
Że jestem godna też ich zaufania...

Staram się jak mogę, daje siebie całą.
Daję nawet więcej, jeśli to za mało.
Zrezygnuje sama, jeśli coś się zdarzy,
Byle tylko dostrzec uśmiech na twej twarzy...

Czemu ty nie widzisz, wszystkich mych wysiłków?
Być powinny belką, nie są mikrem pyłku.
Czemu, gdy oceniasz, mnie wciąż tak skwapliwie,
Oceniasz stronniczo a nie sprawiedliwie?

Czemu nie pamiętasz-lat mam dziewiętnaście?
Czemu chcesz powiedzieć:"Ogień ten w niej gaście"?
Czemu krytykujesz porywy młodości,
I na siłę chcesz je widzieć w dojrzałości?

Czemu nie od siebie wymagasz skupienia?
Czemu nie chcesz znaleźć w sobie zrozumienia?
Czemu gdy krytyki znów zaczynasz dobę,
Czuję, że negujesz całą mą osobę?

Czemu mnie oceniasz na podstawie słowa,
Które wykształciła nasza polska mowa,
I czemu między grupą"recydywistości"
a mną stawiasz ostry, jasny znak równości?

autor

hemoglobina

Dodano: 2006-05-17 21:53:35

Ten wiersz przeczytano 528 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie