Ja i moja droga przez wojne

Gotów jestem stracić swe życie broniąc honoru mego rodu.
Idę naprzeciwko losu który nęci me zmysły.
Topór mój ciężki, lecz nic nie jest w stanie dorownać jego ostrości.
Otoczeni w okopach, czekamy na rozkaz.
Mistrz nasz, okryty sutnem niczym sułtan z krainy piasku i bóstw nicości.
On nas poprowdzi ku zwycięstwie.
Osaczeni wsród lasów goryczy, spijamy ostatnie krople krwi z braterskiej ziemi.
Biję się w pierś, gdyżem uczynił tyle złego w mym skromnym żywocie.
Me winy zostaną odkupione.
Nie znam przyszłości, która byłaby równie czarna jak brud mojej duszy.
Zaczynamy szturm na szańce nieprzyjaciela.
Ostatni będą pierwszymi.
Łucznicy dążą do swych stanowisk jak baranki na pastwisku.
Lecz i tak czyha wilk zły o brązowych kłach przeznaczenia.
Wyciskają z nas ostatnie rosy potu.
Gdzie nasze matki płaczące za dzielnymi rycerzami?
One nie słyszą lamentu dziecka, osieroconego i siedzącego w kącie.
Przerażone, skomlące, płaczem nieustające.
Czarne jego wargi i język też czarny.
Skądże wzieła się jego wizja świata apokaliptycznego.
Na Archipelagu cienia i kośći tygrysa, walczymy ostatkiem sił.
Medycy jak pszczoły odskakują na pąki kwiatów zapylając medykamentami.
Piekny to dzień i piekne słowa tego, który nie zdążył pożegnać swą wybrankę.
Przeprawa na drugą stronę rzeki, jakżę cieżka.
Łódź już czeka. Wioślarz gotowy by odprawić nas z kwitkiem.
Zaufania mu brak, jak i wiary w siebie.
Tak też kończymy... nieustające pieśni nad naszymi grobami,
zwykły ukajać naszą niepoczytalną duszę...

autor

Beloghtar

Dodano: 2006-12-03 19:18:05

Ten wiersz przeczytano 872 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie