Ja, pogromczyni smutków...

Tej nocy wyszeptałeś: „Kiedy jest bardzo smutno, to kocha się zachody słońca".

Rozszczęśliwiona.

Kocham pożogę słonecznych zachodów
i snów bezdenny atrament
- gwiazdotopiący.

Smakuję
błękity przebudzeń,
deszczową szarość warkoczy
i tę dzisiejszą muślino-mgielność
- perłopławną.

Zaklinam
księżyc wniebowzięty,
dwuustny, całująco-szepczący,
czworooczny, zewsząd-patrzący,
miękkouszny,
- wybrokatowany.

Wtulam się
w ucho księżyca,
wyliczanką na gwiazdach deklamuję zaklęcia
- zechce-nie-zechce-kocha...

Wymykają się gwiazdy palcom,
fruwają w aksamitności,
tłuką skrzydłami niepewność
- tęsknotorodzącą.

I już wiem.
Pasjans życia odkrywa karty
samodopasowaniem-miodnozbilansowanym

Już umiem
oddychać myślami,
by zagościć w „nie odrobinę”
pocałunkami wspomnień pięknych słów,

muzyką,

by nut, dźwięków, nazbierać, wypełnić kieszenie,
i od dzisiaj nucić, grać, śpiewać,
superatą natchnienia.

Dziś
mogłabym z tych słów wydziergać wiersz
i podarować go - komuś
- współutuleniem.

Szczęśliwy
wiersz, wyłącznie do osobistego użytku.
Bardzo.
Nie do uwierzenia.

To komu wiersz?

Komu?

autor

***Ola

Napisany: 2006-11-28 Dodano: 2006-11-29 00:08:36

Ten wiersz przeczytano 671 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Obrazkowy Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie