ja saszła s uma...

Bardzo ciekawie napisany, treść poruszająca, koniec
poraża strasznym faktem.
Pozdrawiam:)

Adela wyparła czas tatuażu i pozostała w swoim
szczęśliwym przed. Czuję klimat obsesyjności
Różewiczowskiej; jak oswoić... zaufać.... ponazywać
na nowo... przetrwać...- wybawieniem jest gorzkie -
zwariować(tytuł- cackiem; już ten wiesz kiedyś
czytałam, zachwycił i trzyma za gardło do dzisiaj.
Jesteś niezawodna.

tylko tatuaż jakiś taki nie trendy.
rząd cyfr
na wewnętrznej stronie przedramienia.
Klimat wiersza narasta i staje się bogatszy z kolejnym
wersem, zakończenie dopełnia całości.

Bardzo wymowny,refleksyjny wiersz...pozdrawiam
serdecznie...

wiersz do którego się wraca,Adela przestała wierzyć w
człowieka i prawdopodobnie w Boga po tym co przeszła,
historia opowiedziana jakby mimochodem,przez co
bardziej robi wrażenie,uwidacznia dramat, dobry wiersz

dramatyczny

zaimponować? komu?czemu?

mi

"nas nie dogoniat" chciałoby się rzec, po
przeczytaniu tytułu, ale wgłębiając się w treść robi
ni się smutno.

Bardzo, bardzo interesujący wiersz. Ale tytuł trochę
dziwny. W każdym razie olbrzymi!+++!!!

nikt nie słyszał żeby Adela płakała ... widział i
wiedział poniżej źle się czyta . to tylko moja drobna
sugestia. całość nafaszerowana emocjami. w dzisiejszym
świecie też nie ma miejsca na łzy w pogoni za dobrem
materialnym.

dla kogoś czas się zatrzymał... kod kreskowy z czasów,
gdy człowiek znaczył znacznie mniej niż przedmiot

A ten tytuł? Jak zwykle chcesz zaimponować wulgarną
formą.

przeczytałam i zamilkłam... tak zwyczajnie i prosto
oddajesz bezmiar emocji, wydarzeń, świata -
sprowadzając wszystko do jednego obrazu... jestem pod
wrażeniem

Nikt już nie wspomina tamtych czasów. Zobaczymy jak to
będzie jutro i wtedy się przekonamy komu rozum
odebrało.