Ja-zwyczajny

Spojrzałem w lustro z nadzieją, że siebie zobaczę
I ujrzałem...

Człowieka co kobiecie miłości dać nie potrafi
Bo paraliż go trawi przy każdym spotkaniu
Każda próba rozmowy prowadzi ku poddaniu
Żadne słowo żałosne w ucho jej nie trafi

Więc rezygnuję...

Z o miłości chciwym myśleniu
Na kobiet piękno próżnym patrzeniu

Człowieka co uśmiech w sposób dziwny utracił
Melancholika co do śmierci dni liczyć zaczyna
Lecz cóż ja mogę, że taki jestem, czy to moja wina?
Wszystkiego mi mało bom myśleniem zbędnym szczęście przepłacił

Więc rezygnuje...

Z radości co wybranym jest tylko dane
Ze wszystkich uczuć pięknych co uciekają przez serca ranę

Człowieka co kaleczy wszelką pracę mu zadaną
Do wszelkiego czynu mam odrazę obrzydliwą
Mam alergię na robienie wręcz zaraźliwą
Za co wszystkie me cierpienia czy są za coś karą?

Więc rezygnuję...

Z pracy, która mnie omija tak zuchwale
Której pragnę, której się nie boję wcale

Stoję wpatrzony w szpetne oblicze
No i płacząc... milczę...

autor

Danillo

Dodano: 2006-10-30 00:05:57

Ten wiersz przeczytano 570 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie