Jabłko Bereniki

szła rajem. był to ruczaj. gdzieś za oziminą -
biały i senny księżyc wszedł jej pod pierzynę,
ni z tego, ni z owego zaczął zwyczajnie topnieć
i raj stał się kałużą. ruczaj – do dzisiaj mokry.

szemrze, szemrze strumyczek od dnia swoich narodzin,
kołysze się korytem wyjedzonym w piosenkach,
staje w gardle królewnom i czeka na poetów,
którzy resztki ogryzka pochowają po wierszu.

szła drogą. nie widziała - gdzieś za oziminą
przystanął, gdy ją zobaczył, by wejść jej pod pierzynę,
strącił te kilka gwiazdek – zaczęły w ręku topnieć,
i z raju mu wiersz wyszedł. mówił, że cały mokry.

szemrze, szemrze... poczekaj – drogi dziś tylko warczą
i leżą na nich w powłokach niepołknięte ogryzki,
a poeci się skarżą, że brakuje królewien,
senny księżyc ucieka. my uciekamy gdzieś w siebie.

zapraszam do mojego świata: https://www.facebook.com/jgrabarzpoezja/?fref=ts niebawem na fanpage'u wieści o książce! :)

autor

LittleRedRose

Napisany: 2016-01-14 Dodano: 2016-01-14 16:36:40

Ten wiersz przeczytano 790 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie