Jadąc do nikogo

Wskakuję w biegu do odjeżdżającego, pustego już tramwaju.
Zgrzyta kołami,
nabierając z ostrym szarpnięciem prędkości.

Ściekają mi po karku i skroniach krople zimnego potu.
I jak ptak uderza skrzydłami o ściany więzienia, tak kurczą się boleśnie i rozkurczają
przedsionki
i komory mojego serca.

W przeskokach słońca między sztachetami drzew
szarpią umysł
płomienie nerwów…

Opieram się czołem o szybę, zahipnotyzowany tym przesuwaniem…
I nie mogąc oderwać oczu od tych przebłysków natury, tracę nagle przytomność
z powodu
efektu stroboskopu…

…

Śniło mi się, że… Usiłuję to sobie przypomnieć,
leżąc na podłodze z krwawiącym nosem
i pianą na ustach,
odzyskawszy świadomość – nie wiadomo,
po
jakim czasie…

Miałem do kogoś jechać. Do kogo? Zapomniałem.

Ciągną się po bokach metalowe, obdrapane nogi pustych siedzeń,
skąpane w pomarańczowym blasku zachodzącego słońca.
Wyciągam powoli osłabioną rękę – ku temu lśnieniu, lecz, niestety, nie jestem w stanie
go
dosięgnąć.

(Włodzimierz Zastawniak)

autor

Arsis

Napisany: 2017-04-30 Dodano: 2017-05-01 01:58:17

Ten wiersz przeczytano 578 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie