jak kot

Poezja ponad wszystko.

Poezja wokół nas.Wiersz na tak ,pozdrawiam :)

Do kota też ja sentyment mam, zwłaszcza, jak (już) się
'mości':))

Przypomniałaś mi Wielką Wisławę, która chciała
"nadziwić się mrówkom"
Dwa razy 'czytam' a potem 'piszę'
bardzo wymowne i mądre.

Przepraszam za rozbieranie wiersza, prawie jak
świętokradztwo; on w całości jest kompletny,
konsekwentny i solidny jako dąb. Prawdziwe cacko na
dobranoc.
Pisz, pisz, pisz:)))))

życie jest poezją i wszystko co nas otacza ....
pozdrawiam serdecznie:-)

Piękny wiersz. Tak zgadzam się, wszystko jest poezją
aż po kota na kolanach a i jeszcze więcej.
Pozdrawiam serdecznie :)

Wszystko jest poezją, wystarczy to piękno dostrzec, a
potem ubrać w słowa, ładny wiersz, pozdrawiam ciepło.

życie jest jak poezja :)) super miłego dnia

wiersz i życie to jedno.

Obrazowo. W moim odczuciu przekazem jest iż
najpiękniejszy wiersz, to ten nienapisany:) Miłego
dnia:)

Dziekuje serdecznie za komentarze.

Jastrzu drogi, wiem ze zmieniłam jedna literę w
cytacie. No ale musmusiałam ująć w apostrofy, gdyz
jednak poza tą jedną literką to słowa Stachury.
Dziekuje za uwaznosc:)

wszystko jest poezja (a nie poezją). To jeśli chodzi o
cytat ze Stachury. A jeśli idzie o meritum:
rzeczywiście poezja jest wszędzie, ale nie wszyscy
umieją ją wydobyć...
Dąb zawsze szumiał najczystszą poezją. Weźmy choćby
wstęp do "Rusłana i Ludmiły" (mój ulubiony):
У лукоморья дуб зелёный;
Златая цепь на дубе том:
И днём и ночью кот учёный
Всё ходит по цепи кругом

Poezja to piękno świata,
Malowane słowem.
Ciekawa refleksja. Pozdrawiam

Poezja to piękno świata,
Malowane słowem.
Ciekawa refleksja. Pozdrawiam

Tak, to prawda, poezja nas otacza.
Z kolei, nie każdy zapisany wiersz musi być poezją
(coś o tym wiem, ja, prozaik...).
Twój wiersz to najprawdziwsza poezja... I traktuje...
O poezji :-) A nie ma tutaj nic banalnego,
tuzinkowego. Bardzo mi się podoba :-)
Jeszcze słówko tylko o dziwieniu się. Myślę, że gdy
poetka/poeta przestaje się dziwić, zaczyna właśnie
pisać tylko wiersze, nie poezję :-)

Aaa, i o dębie. No muszę - to moje ukochane drzewo. Bo
w jego korzeniach i konarach szerokich niczym
herkulesowe barki, zaklęte są opowieści z czasów dawno
minionych :-)

Pozdrawiam serdecznie :-)

To prawda, że
poezja jest wszędzie, w szumie wiatru,
w dębie,
w wody
kropelce
w łezce na
twarzy
i nawet w małej piąstce dziecka:)
Tak mi się jakoś zrymowało, Halinko, a wiersz Twój mi
się bardzo podoba, jest głęboko prawdziwy:)
Dobrej nocy życzę :)