Jak kropla w morze...

Do gwiazd znów droga zamknięta,zastawiona,
Czy się odblokuje,czy los znów pokona?
Znów przekonanie,że uśmiechu nadeszła pora,
Zmieniło się w ból,zbudzono znów potwora.

Dlaczego znów,gdy księżyca pełnia nadchodzi,
Dusza znów stygnie,serce się chłodzi?
Czym zawiniłem? Znów chciałem szczęścia,
Nie dla siebie...Lecz nici z podejścia.

Ileż człowiek klęsk znieść może?
Wciąż w sercu bitwa,niezwykle się trwożę...
Czy zaświeci jeszcze słońce nad moim marzeniem?
Czy ktoś jeszcze przejmie się moim istnieniem?

A teraz do Ciebie,losie,okrutniku!
Tyś jest winien tych klęsk bez liku!
Czym Ci znów zawiniłem? Badź przeklęty!
Z rodu najwyżych powinieneś być wyklety!

Zbrodniarzu bez serca! Znów patrzysz butnie!?
Co ci zrobiłem,że mścisz się okrutnie?
Przez całe życie,prób było wiele...
Lecz...wszystkie kończyły w prochu,w popiele...

Nadzieja umiera ostatnia,tak powiadają,
Wierzę,że powiedzenia się czasem sprawdzają,
Chcę wierzyć,że znów ściągnie mnie z kresów,
Że skończy się czas fatalnych okresów...

Ja...

Czy jestem człowiekiem złym?
Wszak u mnie dobro wciąż wiedzie prym...
Czy serce mam czarne,a duszę krwawą?
Czy muszę znów zostać sam za kotarą?

Czy świat się wali,czy drży tylko w posadach?
Czy zycie kończy się na samych poradach?
Odechciewa się znów wszystkiego...
Nie bedzie już życia,uśmiechu pełnego...

Dla Tej,ktorej strata najbardziej mnie boli...

autor

Matall

Napisany: 2009-10-07 Dodano: 2009-10-07 19:45:26

Ten wiersz przeczytano 533 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie