Jak Orfeusz

Przecież Orfeusz stracił swoją miłość
Krążyły przy nim obłąkane, pazerne Bachantki
Jego uczucia to splecione ręce innym na złość
Sensu życia szukał w poezji – artystycznej lutni

Z niej czerpał dla życia ten balsam wytchnienia
Bo kochał i tęsknił za swą Eurydyką
Cierpiąc, przeżywał wciąż miłosne uniesienia
Wzniósł trwałe i ponadczasowe pomniki

Przystań i pomyśl: to sens życia mój?
Wypij wino, usiądź i zapłacz nad połamaną lirą
Krwawiącą jego ranę właśnie ty zalecz i zagój
A przeszłość oddziel miedzioczarnym kirem

Jest jeszcze czas, aby ponieść się na nowej fali
Chociaż mogą połamać twą lirę, niczym Orfeuszowi
Lecz i dla ciebie nowe światło pali się w oddali
Tam wrzuć do fontanny ostatni grosz wdowi

Rzuć na szalę wszystko, bóle i rozkosze
Bo dla świata twój śpiew znaczy bardzo wiele
Może okryjesz się nędzą i pyłem, lecz już wiesz
Że twym sercu będą rozbrzmiewały wyłącznie niedziele

-Dla wieszcza i innych, którzy śpiewają nam na wysokich, trudnych tonach swojej poezji...-

autor

Bliźniak

Napisany: 2006-05-09 Dodano: 2006-05-10 00:00:42

Ten wiersz przeczytano 379 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie