Jak piasek pustyni...
Wiruje, unosząc się
spada parzony
Słońca promieniem
by leżeć bezradnie,
dusząc się
w wielkim świecie.
Wolny, a jednak w niewoli.
Chce uciec,
nie może.
Nie potrafi znaleźć
odpowiedniej drogi,
by poczuć sens istnienia.
Niczym człowiek,
miota się
ten piasek pustyni,
szukając odpowiedzi.
autor
dyydyy
Dodano: 2007-02-12 16:10:46
Ten wiersz przeczytano 684 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.