[jako jedyna z licznych]

Refleksje po niedogotowanych pulpetach...

jako jedyna z licznych
kobiet jakie znałem
tak się lękasz głodu
że jesz surowe mięso

przerażone oczy wypełniasz
noc w noc śmiercią
krew kapiącą po brodzie
ocierasz rękawem
a ja patrzę jak
z nerwów ci się ręce trzęsą

jedz spokojnie
to wszystko zostanie między nami
tak sobie zabieram
zdarzenia niczyje
i kiedy wciąż
tylko mlaszczesz i gryziesz
uświadamiam sobie
że nie całkiem żyję

nie wszystek się umiera
poprawiasz mnie nagle
zastygasz w milczeniu
bledniesz i krwawe plamy
rozlewasz na twarzy
jakiś kawał mięsa
utyka ci w gardle
ostrzegałem cię zawsze
nie mów przy jedzeniu

autor

Czkawka

Dodano: 2007-10-13 15:43:29

Ten wiersz przeczytano 742 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Wesoły Tematyka Jedzenie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie