Jam Ikar

gdy kiedyś dawno wzbić się pragnąłem
na skrzydłach losu pofrunąć przez życie
ku szczęściu swemu - tego pragnąłem
bo ty mój promyku - wyznaczasz me bycie
promienie słońca siłę mi dały
i wiatry radości - kierunek nadały
lecz nagle góra - przede mną wyrosła
to ma codzienność - jakże żałosna
jam Ikar - marzeń swych czciciel runąłem
w otchłań nicości - przed lustrem stanąłem
i patrzeć nie mogłem - na to co stało
ma dusza uszła i tak już zostało
bezradność rozdarła serce me puste
Twój płomyk ogrzewać mnie będzie gdy usnę
wtedy już nigdy uciec Ci nie dam
pójdziemy razem już tylko do nieba

autor

pewien_ktoś

Dodano: 2010-03-16 20:16:28

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie