Jan Paweł II

Oczy błękitne sięgają duszy
Zgarbiony człowiek, co dźwiga światy
Biedny z biednymi - w Bogu bogaty
- Spotkasz przez chwilę - serce poruszy!
Milczy, gdy mówisz - milczeniem pyta
Ruszasz przez życie z pytaniem życia
Wiem tylko tyle, że do odkrycia
Została jakaś prawda zakryta
On, sługa Słowa - staje się słowem
Co ucieleśnia moce w niemocy
Światłem na przyszłość u progu nocy -
Znowu coś czuję, lecz nie dopowiem...
Nie dopowiedzieć - zaprzeć się siebie!
I tak milczenie otwiera drogę
Do głębi, której pojąć nie mogę
Chwila, jak wieczność - kosztujesz w niebie...
Oczy błękitne, niebieskie oczy
Patrzą zmęczone - ale nadziejne -
I ruszam w drogę, choć kroki chwiejne
A za mną jeszcze Ktoś wzrokiem toczy.

autor

Anuska

Napisany: 2005-05-04 Dodano: 2006-05-01 13:03:52

Ten wiersz przeczytano 492 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie