Janowi S.

Świetlistym piórem się pisał
na wdzięczności kartach...
Aż nagle w środku księgi -
jedna z kart... wydarta.

Wyrwany z kontekstu
nieskończonych zadań,
nie zadzwonił nawet -
Trzymajcie się! Spadam!

Kto zetknął się z księgą
wie, że on już wie...
dlaczego jak palec,
sam na sam z Panem B.?...

I po co mu fanfary
i salwy i łzy...?
To egoizm płacze.
Egoizm. Nie my.

To nas, nie jego, los
doświadczył boleśnie.
Stanowczo… dobrzy ludzie
odchodzą zbyt wcześnie.

autor

annael

Dodano: 2006-12-14 00:14:37

Ten wiersz przeczytano 442 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie