Japonki z kosmosu

Pewna baśń mówi, że kiedyś słońce było bogiem. Nie
jestem haikofanem, ale poczytałem.
Samych dobrych gwiazd. :):)

Ostatnia miniaturka naj!
Pozdrawiam :)

Spadają co noc
japonki z moich stópek
gdy nie ma prądu

Pozwolę sobie za Panią L. Zapierająca dech w piersiach
poezja. Podziwiam.

Ciekawe, z charakterem.
;)
Pozdrawiam

Świetne wszystkie, ale dla mnie najlepsze dwa ostanie,

dobrego dnia życzę, z podziwem.

No to tak;
Każda zwrotka dla mnie to miniatura poetycka.
Rygor ilości zgłosek ascetycznie utrzymany.
Odnosisz się aluzyjnie do przyrody.
Opisujesz konkretne wydarzenia i nie stosujesz
uogólnień.
Sumując to nie są utworki haiku podobne, każdy z nich
to haiku w czystej postaci.
Gratuluję pracowitości i uporu.
Zaznaczam, że na tego rodzaju twórczości poetyckiej
zupełnie się nie znam. Haiku wymaga ogromu pracy, a ja
leniwa baba jestem.
Gratuluję pomysłu na teksty i pracowitości.

Świetne, a ostatnie jak doskonała puenta :)

Wiele słońc tam się zmieści.
Tak pomyślałam o sercu, bo w nim wiele się zmieści.
Miłość to jedna z niewielu rzeczy,
co się mnoży, rośnie, gdy się ją dzieli.
Przepraszam, że nie o japonkach,
wiem haiku stamtąd się wywodzi.

lubię takie wędrówki w kosmos, a haiku mnie inspiruje.

Zminiaturyzowany kosmos; wszystkie świetne; pozdrawiam
serdecznie.

Nie znam się na haiku, a japonek nie lubię, bo drażni
mnie rzemyk między palcami stóp. Jednak lubię czasem
pokosmonaucić z japońska ;):)
A Twoje kosmitki uważam za udany start w bezkresną
przestrzeń poetycką :)

Dla mnie bardzo dobre :) Ostatnia mini szczególnie.
Pozdrawiam serdecznie :)

Oryginalne ujęcie spraw świata. Skłaniają do
refleksji. Udanego popołudnia i wieczoru:)

Lubię kreatywne podejście do tradycyjnych form.
Pozdrawiam