O Jasiu i Małgosi

Był już chłodny, dżdżysty wrzesień,
zabłądziły smyki w lesie.
Mały Jasiu z siostrą Gosią,
koszyk grzybków w rączkach niosą.

Mamo! Tato! - Krzyczą dzieci
a ich głosik hen, w las leci...
Tylko echo odpowiada
a tu wieczór już zapada.

Wystraszone i zmęczone,
zobaczyły w dali domek.
Ktoś tam mieszka, widać światła!
Czy to Baby Jagi chatka?

Gosiu, ona jest nieładna,
nie chcę by nas wiedźma zjadła.
Nie bądź bracie taki tchórz.
Jaś się zaparł - ani rusz!

Ja nie pójdę, chcesz idź sama,
bajkę mi czytała mama...
Tu rozpłakał się brzdąc mały,
słone łezki poleciały.

Dobrze Jasiu, dobrze już,
przytul się i oczka zmruż.
Posiedzimy tu do rana,
może nas odnajdzie mama.

Zimno, ciemno... Jakieś głosy?
Szkrabom strach najeżył włosy,
już do świtu nie czekały,
w drzwi chateczki zapukały.

Z drewna była, nie z piernika
i nie jędzy, lecz leśnika.
Był telefon w leśniczówce,
Gosia numer miała w główce.

Niech zadzwoni Pan leśniczy
- mama jego to nie skrzyczy.
Wnet rodzice przyjechali
i dzieciaczki uściskali.

Odtąd dzieci - powiem szczerze,
nie myślały o spacerze.
Bez opieki - nigdy więcej,
z rodzicami i za ręce!

dziękuje poprawiłam

autor

kilcik

Napisany: 2011-10-17 Dodano: 2011-10-18 02:16:47

Ten wiersz przeczytano 4157 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie