@Jasność Weroniki

Pozdrawiam wszystkich Gości ciepło, serdecznie
dziękując za czytania. :)

Re JoVisko.
Przyjmuję ten komentarz z pokorą do wiadomości i
dziękuję za Twoje dobre chęci, by zrozumieć.


A ile wiara ma wspólnego z rozumem...?

Ciemności próbują zagarnąć jasność, ale prawda,
odbita im, świeci wyraźnie jak na chuście Weroniki.

Bo śliskie manipulacje, mgliste kłamstwa, oszczercze
oskarżenia i tak w końcu zaplączą się same w sobie w
wielki kołtun i będą zmuszone ustąpić przed prawdą.

Ale pełna jasność może nastąpić dopiero wtedy, gdy ja,
PL, odnajdę odwagę, by uznać swoją ułomność i spróbuję
współodczuwać z tymi, których nie rozumiem. Bez
oceniania, stawiania siebie "wyżej".
Bo przecież ta "ona", wpychająca "brudne paluchy", by
"namacalnie zrozumieć", to właśnie ja, PLka.

Wszyscy jesteśmy "odbijani" z tego konduktu, idącego w
ciemnościach.

Pozdrawiam serdecznie, życząc miłej niedzieli. :)

Kto chce prostej drogi przez poezję, nie musi wsiadać
do Twojego konduktu. Kto zaś chce się zachłysnąć
halucynacją obrazów - ten dostanie to, czego pragnął.
:):)

Ciekawie poprowadzony wiersz

dziwny wiersz...ile razy mam go przeczytać, aby
zrozumieć o co w nim chodzi?

nie każdy grzesznik ma odwagę Weroniki...

Bardzo refleksyjne wersy i puenta, pozdrawiam ciepło,
pozostając w refleksji wiersza, miłej niedzieli.

Jest co czytać, ale bardziej, jest nad czym się
zastanowić.
Wybornie napisane.

Pozdrawiam z uznaniem:)

Świetny wiersz, nietuzinkowy.
Zatrzymał i zastanowił...
Pozdrawiam serdecznie :)

Tak, podoba się wiersz, bardzo, bardzo.Obrazy
przesuwają się same i uzupełniają emocje.

Pozdrawiam.:)

Wspaniały wiersz, Moniko, mam wrażenie, że już miałam
przyjemność go kiedyś czytać, ale dobrego nigdy nie za
wiele, miłego weekendu życzę :)

Nietuzinkowo, jazkółkowo. Podoba się :)

Z przyjemnością.
Pozdrawiam