JASTRZĄB
Dopada w locie swoją ofiarę
już tańczą w powietrzu pióra szare
krew kropelkami spada na ziemię
on z dumą niesie to śmierci brzemię
autor
ZOLEANDER
Dodano: 2016-01-04 17:27:02
Ten wiersz przeczytano 1246 razy
Oddanych głosów: 17
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (19)
takie geny ptaka drapieżnika
Człowiek to całkiem co innego.
On tylko idzie do mięsnego...
tak jest, takie jest prawo natury, jastrząb też chce
żyć
Dramat w jednej odsłonie.
Świetne mini, ciepło pozdrawiam.
Dramatyczna, piękna miniaturka. Pozdrawiam
serdecznie.
Zwierzęta zabijają, żeby przeżyć... a człowiek?
Bardzo ładny wierszyk.
Pozdrawiam:)
Świetna, dramatyczna miniatura:)
brutalne życie nie tylko ludzkie
to nie Jastrząb
to sęp
Jastrząbowi w drogę się nie wchodzi
bo zaatakuje jak dobry przyjaciel pies w:)
Ładna miniaturka.
Według prawa Darwina, żeby jeden żył, drugi musi
umrzeć. Pozdrawiam.
niestety nie ma litości i zabija
pozdrawiam
Jolu świetna miniatura, w przyrodzie już tak jest.
Dużo zdrówka i radości w 2016r.
eee to pewnie wróbel przebrał się za jastrzębia
:))Pozdrawiam:))Szczęśliwego Nowego Roku
Trafił, krótko, szybko i już po. idealnie w sedno.
Pozdrawiam
Bardzo plastyczny opis, choć trudno mi zgodzić się z
tą dumą jastrzębia.
Msz zwierzęta zabijają tylko wtedy gdy są głodne, z
innych pobudek czyni to wyłącznie człowiek. Swoją
drogą znam parę osób o nazwisku Jastrząb:) Miłego
wieczoru.