Jeden po drugim

Nie dedykuję. Nie warto

Nie chciałem obiecywać sobie,
Serce z rozumem w zmowie,
Wspaniale byłoby zacząć kochać,
Lecz rozsądniej autodestrukcją szlochać.

Bez koncentracji, natłok informacji
Owinięty zieloną wstążką wariacji
Na tematy mnogie, nie cierpiące
Ze strachu lecz przed zapomnieniem wyjące.

Jeden po drugim, w szeregu równym
Snują się myśli kwitnące
W umyśle próżnym
Drwiące

Z Ciebie i ciebie!
Obiecane ? zapomniane
Pokochane, a wyśmiane
Sugestywnie podcięte
Broczące nadal krwią trawiastą
Niewinną i tak bardzo jasną
Płynącą ciągłym strumieniem
Wątłym przebaczeniem

Dość już, dość! Rzekłem wreszcie
Że w tym wszawym mieście
Nie ma miejsca dla was dwojga

Serce skurczem przytaknęło ostatnim,
Zatrzymało się na moment,
Jakby czekało aż rozum zmieni zdanie.

autor

Archangel

Napisany: 2012-06-22 Dodano: 2012-06-22 01:10:02

Ten wiersz przeczytano 536 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie