Jeden z wielu dni

Delikatne światło, przesiane przez fioletową warstwę chmur przesycało powietrze niesamowitym stłumionym blaskiem. Zapowiadała się piękna pogoda. Niebo z minuty na minutę stawało się piękniejsze, było niczym gładkie ciemnoniebieskie płótno. Obserwując je przez parę chwil była radosna, ale maleńka ćma smutku w jej piersi zatrzepotała skrzydełkami, jak zawsze, gdy pomyślała o nim. Postanowiła, że nie podda się tym razem i wyjdzie na spacer. Przed jej oczami roztaczał się słoneczny widnokrąg i niewielkie chmury, gdzie barwa stapia się z kolorami lata. Ścieżka wiła się wśród łąk. Soczysta zieleń niczym aksamitny dywan połyskiwała w promieniach słońca ukazując w wysokiej trawie rozbujane powiewem wiatru fioletowe dzwonki, różową koniczynkę i złociste kwiatki. Ponad kwiatami uwijało się mnóstwo motyli i owadów, cykały świerszcze. Łąka kończyła się na niewielkim wzniesieniu, dalej dróżka prowadziła do lasu. Dojrzewały właśnie jagodowe jeżyny. Każda z nich smakowała inaczej. Jedne były cierpkie, inne wręcz ostre, a jeszcze inne przypominały jeżynową galaretkę. Słonce przedostawało się między liśćmi i igłami sosen, poruszanych wiatrem drzew, malując jasne plamy na niewielkich polanach. Słychać było pracującego dzięcioła, oczyszczającego drzewo z robactwa i śpiew kosa gdzieś w zaroślach, który zerwawszy się nagle do lotu, głośnym skrzekiem ostrzegł mieszkańców lasu o przybyciu intruza. Z nacięć na korze wysokich sosen wydobywał się zapach orzeźwiającej żywicy. Za ich wierzchołkami ledwo widać było skrawek nieba. Po wyjściu z lasu ukazał się widok tafli jeziora, delikatnie marszczonej podmuchami wiatru. W widoku tym było coś kojącego. Niestety, nawet to nie zagłuszyło bólu jej serca. Ciągle pragnęła zobaczyć zachęcające spojrzenie jego pięknych bursztynowych oczu, lekki uśmiech prowokujący i nieśmiały jednocześnie. Chciała kochać i być kochaną jak wtedy, gdy ich rodzące się uczucie zaczęło wypuszczać delikatne pędy miłości. By kochali się jak dawniej i w słońcu i w deszczu. Gdy świeciło słońce, kochali się w szmaragdowozielonej trawie na ukwieconej łące, a towarzyszył im wtedy równomierny odgłos skubiących trawę koni, pasących się w pobliżu. Kochali się na brzegach przejrzystego niczym szkło górskie jeziora, o wodzie zimnej jak lód. Wszędzie tam, gdzie mieli ku temu okazję. Gdy padało robili to w domu, lub altance trzymając się w ramionach i słuchając kropel deszczu uderzających o dach. Przytulali się do siebie, opowiadali i wspominali przeróżne historie. Chciała nadal podziwiać z nim płomienny zachód słońca, by ich twarze muskał aksamitny powiew powietrza pachnącego lawendą i maciejką. Ale on przemknął przez jej życie jak kometa, zostawiając za sobą smugę światła i cienia. Powinna była się z tym liczyć, że tak będzie, bo nie ma miłości bez bólu. To tak pewne i przewidywalne jak pierwszy mróz, który zwarzy ostatnie kwiaty.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2015-08-14 Dodano: 2015-08-30 12:41:50

Ten wiersz przeczytano 1540 razy

Oddanych głosów: 48

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie