Jedynie niebo trwa wiecznie
siedzi człowiek
na ławce nad morzem
z dobytkiem w torbie
dzwoni szczęściem
bo niebo stoi otworem
jedynie sklepienie zostanie
gdy ziemię słońce spali
reszta pierzchnie jak kurz
powiada nieznajomy
autor
pufeklidozja
Dodano: 2018-11-28 22:50:50
Ten wiersz przeczytano 598 razy
Oddanych głosów: 2
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (1)
Ciekawa refleksja.
Gdyby się tak zastanowić to chyba tak właśnie by było.
Pozdrawiam.
Marek