Jego ostatni walc /proza/

Pierwszy niedzielny piknik nad jeziorem
Ontario w Grymsby. Dokuczał letni upał.
Polacy wyruszyli nad wodę, by
odpocząć, potańczyć, coś zjeść, spotkać znajomych, posłuchać nowych wydarzeń.
Świeżo otwarty Dom Polski zapraszał.
Zgromadzona ludność była na zewnątrz.
Wokół placu stały stoły.
Pachniało bigosem, kiełbasą, piwem i pizzą.
Wokół śmiech i radosne rozmowy.
Zaczęła grać orkiestra.
W wir tańca ruszyła lawina ludzi.
Tańcząc zauważyłam, że przy pewnym stole
został tylko jeden, jedyny mężczyzna.
Czemu nie tańczy...
Obserwując go zauważyłam, że chciał tańczyć, kłaniał się i to co ładniejszym paniom, wprost żebrał, wyciągał ręce, prosił... ale dumne damy parskały na niego jak kotki.
Podeszłam do akordeonisty i poprosiłam
o walc "Na falach Dunaju".
- Panie proszą panów- krzyknął muzyk
przez mikrofon.
Jak strzała pobiegłam w kierunku chudego
"tańcora", wyciągnęłam go zza stołu
i próbowałam z nim zatańczyć.
Mały chłopina plątał się między moimi nogami.
Miał wielkie buciska i ani w ząb do tańca.
Błyskawicznie oceniłam, że więcej
nie waży, jak czterdzieści kilogramów.
Złapałam go na ręce. Ku mojemu zdziwieniu nie stawiał oporu.
Ludzie widząc mój balet z ''malutkim"
usunęli się po bokach.
Orkiestra zaczęła głośniej grać.
Brawom, oklaskom, śmiechom nie było końca.
Postawiłam go na stole.
Stał jak figura nieruchomo i patrzył dobrotliwie na mnie.
O, Boże, ile ja zobaczyłam dobroci, radości, szczęścia w jego maleńkich niebieskich jak niezapominajka oczkach.
Wzruszył mnie.
Pytałam się znajomych o jego losy. Pochodził z Polesia.
Mieszkał samotny w piwnicy. Jak cicho żył, tak cicho zmarł kilka tygodni po swoim ostatnim walcu.
Jak kwiat magnolii spadając na ziemię wykonał swój ostatni taniec...

To zdarzenie utkwiło mi bardzo w pamięci.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2016-02-15 Dodano: 2016-02-15 04:40:50

Ten wiersz przeczytano 1747 razy

Oddanych głosów: 47

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie