Jej blask...

Dreszcze oblodzone szaroburym strachem
Przylegają do mego ciała jak najlepszy kochanek
Snują się nieudolnie po każdym centymentrze
Zabierają ze sobą porannne myśli nieokiełznane jeszcze nadzieją
Uciekam przed samą sobą
Mijam ludzkie postacie w pędzie niewoli
Boję się by nie zgubić ulatującej w popłochu szaleńczej młodości
Ona emanuje blaskiem radości chwil
Jest taka kolorowa
...
Taka osobiście i wyłącznie moja...

autor

wobuaini

Dodano: 2006-11-07 14:34:46

Ten wiersz przeczytano 400 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie