Jej czarne smutne oczęta.

Siedziała, na wysokiej skale,wpatrzona w złoto-rude słońce
z żalu chciała wyrwać, z swej piersi serce szlochające.
Tak - jej było smutno, tak bardzo tęskniła
bo jej wielka miłość właśnie się skończyła.

Skończyła się natychmiast, bez żadnej przyczyny.
A ona pomyślała ,że było to z jej winy.
Coś może przeoczyła?!, coś może źle zrobiła?!,
że serce jej wybranka tak mocno zniechęciła.

Jej czarne smutne oczęta, łzami zalewane
tracą blask, smutnieją bo są już niekochane.
Ten ważny i kochany, przekreślił wszystkie plany,
jest w siebie zapatrzony,bo nie chce mieć już żony.

Teraz, łzy się leją z czarnych oczu, tej pięknej dziewczyny.
A on nie pomyśli ,że to jest z jego winy.
Bo taki zatwardziały,pokreślił te jej plany,
w życiu jej namieszał i z błotem wszystko zmieszał.

Teraz mocno myśli czy jej się dzisiaj przyśni,
po tym, co dziś powiedział nie będzie tego wiedział...

mojemu kochanemu niedoczekanemu aniołkowi.

autor

latika

Napisany: 2010-09-19 Dodano: 2011-01-31 23:24:35

Ten wiersz przeczytano 824 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Konkurs

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie