Jeleń

We mgle podążam pod łąki skraje,
w piersi już dudni potęgi grzmot.
Rykiem rozedrgam leniwą zgraję,
w leśnych istotach rozbudzę wzlot.
Przynajmniej zanim nie rykłem jeszcze,
bo gdy opary pierś opuściły
Efekt mizerny - nie w myśl tej pieśni
- sen liści tylko spokój zmąciły.

Ba! Ale rogów to mam koronę
- grubą jak słoni drzewce sprzed laty.
Obedrę nimi samców wątpliwych,
do kości zdejmę skóry im płaty.
Lecz co się dzieje dziwnego ze mną
- rogi coś słabo wbite w mój łeb.
Słychać gałęzi drzew szepty śmiechu
- przyprawił rogi ci stary kiep.

Posłuchaj teraz! Czy w lędźwiach moich
nie gra hormonów milion wykwit?
Kiedy upuszczę żądz - kwil skowronek
zwiastować będzie potomka świt.
Wreszcie udało się dosiąść jedną,
jedyną łanię co miała lęki.
Lecz miast jelonka poczęła sarnię
- dołóżże dziecię w czarę udręki.

Tak też upłynął sens mego życia
- jeleń osiwiał - łamliwe włosy,
Chwiejny, zmarszczony, rogi wciąż trzyma
i słyszy stale podszeptów glosy.
Próbował zrzucać w chwilach zwątpienia
- nic to nie dało, bo odrastają.
Co roku po nich na łące ślad,
mchem okraszone w kurhan zmieniają ?

? jelenia myśli, ciało i świat.

autor

Katanka

Napisany: 2012-12-19 Dodano: 2013-01-05 12:19:20

Ten wiersz przeczytano 707 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie