jesień

rozpuściłaś warkocz pani złotowłosa
spowiłaś co żyje mglista tajemnicą
szarością pokryłaś błękitu niebiosa
na których dzis liście pływaja ławicą

posmutniały drzewa gubiąc lata urok
łkaja bez okrycia w dziwacznej goliżnie
nad kolorem swiata zawisł błedny półmrok
jak łódz pani siadłaś na leśnej mieliżnie

jeszcze słodycz słońca bój toczy z szarościa
by móc musnąć ziemię chocby małą chwilę
twa tyrania pani walczy z tą radością
jednym gestem dłoni sprowadzić chcesz zimę.

autor

jarek k

Napisany: 2007-09-29 Dodano: 2009-09-20 17:14:30

Ten wiersz przeczytano 530 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie