Jesień prawdziwa

Poczerniał las, spłowiała łąka
korony drzew jak pajęczyna
wśród leśnych ścieżek cisza się błąka
tak się listopad właśnie zaczyna

Tęsknota, smutek jak mgła się snuje
w szronem pokrytych ogrodach, sadach
nadmierna szarość w oczy aż kłuje
i warstwą grubą na duszy siada

Gasną na grobach świateł iskierki
jak letnie, ciepłe już zgasły chwile
i melancholii siadają mgiełki
na licznych marzeń moich mogile

Szarość i czerń wstąpiły w związek,
że rodzaj jeden tylko partnerski
a oddech zimy mrozem je wiąże
i zdobi w srebrne małe perełki

Czas w młynach Boga się wolno miele
spokój nocami z księżyca spływa
i srebrną ścieżkę ku niebu ściele
to już listopad -jesień prawdziwa

autor

MikaRouz

Napisany: 2011-11-12 Dodano: 2011-11-13 17:20:09

Ten wiersz przeczytano 731 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie