Jesień życia
Jesienią życia
zwą podeszły wiek
W tym okresie
do kolorytu jesieni
upodobnia się człowiek.
Uroda jak kwiaty więdnie.
Srebrzyste włosy mgłę
przypominają.
Bagaż doświadczeń
do ziemi przygina,
jak jesienią wiatr drzewa.
Często wygląd i humor
jest jak o tej porze pogoda -
chmurna i smutna.
Natomiast w sercach
mają moc nadziei i radości,
choć wiedzą, że już
nie będą młodsi.
Gra w codzienność trwa.
Scena życia ich przyciąga.
Od nich zależy jakie
efekty da.
Czas umilają wspomnieniami,
do spełnienia marzeniami
Mankamenty starości
niwelują mocą życzliwości.
Pogodny uśmiech dodaje uroku.
Rozświetla twarz w słońca blasku.
Komentarze (10)
Samo życie.
jesień życia też ma swój urok pod warunkiem, że nie
strzyka w kościach i dobrze się miewa pogoda ducha :)+
Tak powinno być:) Świetny, pełen nadziei wiersz.
Pozdrawiam serdecznie:)
Bardzo cieply i optymistyczny wiersz:)
Taki jesienny człowiek, uśmiechnięty i życzliwy, z
bagażem doświadczeń, którymi może się podzielić,
powinien być wzorem dla młodych :)
Bardzo optymistycznie o jesieni życia :)
Pozdrawiam serdecznie :)
Pocieszyłeś mnie swoim wierszem. :-) Dziękuję.
Pozdrawiam
Pozytywność, urokiem życia.
Miło przeczytać!
:)
Pozdrawiam, ukłony Kobalt!
Bdb oddjasz w swoim wierszu jesienność ludzi.
Pozdrawiam serdecznie :)
"Gra w codzienność trwa" więc grajmy ciepłem serca,
myślą miłą.
Pozdrawiam serdecznie :)
Ten wiersz powinien być przepisywany przez lekarzy
jako codzienna pigułka do przeczytania.