Jesienią Proza

Zaczynało dnieć. Wstający świt, z każdą chwilą rozpraszał rzednące ciemności nocy. Niebo pojaśniało, a widnokrąg rozbłysnął raptownie promienistą gamą światła i koloru. Zalśniły klony wyzłocone ciepłym blaskiem jesiennego słońca. Liści koc jak całun okryły już ziemię, zastępując cudowne zielone liście barwami jesieni. Pobliski las, oblekł się w paletę subtelnie zmieniających się kolorów od żółci do spłowiałej czerwieni. Owoce głogu i tarniny, nie zostały jeszcze ogołocone przez śmigające po szarym niebie dzwońce i pliszki, i nadal cieszą oczy szkarłatnymi owocami. W ogrodzie nadal kwitną różnokolorowe astry. Zabarwił się też bilerys z czerwonymi owocami w kształcie podłużnej róży. Momentami gwałtowny podmuch wiatru kołysze wierzchołkami drzew. Napędza również serpentyny ciemnych chmur, które przepływają majestatycznie ponad świerkami. Wrzesień niepostrzeżenie przeszedł w październik. Ogarnął ją nastrój melancholii, który zawsze towarzyszy tej porze roku, bo każda kolejna jesień - jego przypomina. W gardle dławi tęsknota, od której płonie serce jak liście w blasku jesiennego słońca.
„Zmieniaj poglądy. Trwaj przy zasadach. Zmieniaj liście. Nie naruszaj korzeni”- Victor Hugo.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2013-10-19 Dodano: 2013-10-26 09:48:14

Ten wiersz przeczytano 2277 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie