Jesienna pani....

Dziś chłodno i wieje wiaterek.
Starsza pani wyszła na spacerek.
Chodzi wolniutko po parku.
Głowę wysoko trzyma, mimo wiatru.
Roztacza wokół uśmiechy, pełne życzliwości.
Sylwetka jej jest pełna dumy i radości.
Alejki przemierza sprężystym krokiem.
Liczy na zdobycie dobrej energii, tym ruchem.
Nad jej głową liście fruwają jak ptaki.
Na klombach kwiaty schyliły zziębnięte łebki.
Dobrze zrobiły, bo kasztany atak przypuściły.
Starsza pani rześko maszeruje wśród jesiennej mgły.
Park w posrebrzonej poświacie lśni.
Uroczo wyglądają czerwone dęby i buki.
Trzeszczą pod nogami dywany z różnobarwnych liści.
Zaczyna już chwytać chłód za nogi i ręce.
Do powrotu zmuszają dreszcze i gęsia skórka na ciele.
Czas pomyśleć o powrocie i zadbać o siebie.
W domu starsza pani wypiła herbatkę z miodem i imbirem,
by cieszyć się zdrowiem i humorem.
Teraz raduje ją koncert wiatru za oknem.

autor

@Krystek

Napisany: 2017-09-17 Dodano: 2017-09-17 11:22:13

Ten wiersz przeczytano 579 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie