Jesienna róża

Jesienne róże, moje ulubione :) Pięknie ją w swym
poetyckim obrazie wymalowałaś. Gratuluję i podziwiam
oraz zachwycam się pełnią Twych słów i tak poetycko
wrażliwą osobowością jaką Jesteś droga Marianno.
Bardzo serdecznie Cię pozdrawiam i życzę pięknego w
miłości dnia

piękne są herbaciane:))śliczny nostalgiczny wiersz:)

I właśnie o to chodzi by pokazać, że jesień życia nie
przekreśla piękna jakie mamy w sobie. Pozdrawiam :)

dzięki serdecznie za poczytanie i słuszne
spostrzeżenia ostatni wers poprawiłam -teraz lepiej
brzmi:-)
pozdrawiam serdecznie

Z wielką przyjemnością przeczytałam:-)

Dopóki,życie trwa ..na nic nie jest za póżno:)Czy w
,,srebrnej jesieni,,to już tylko,czekać na
śmierć??Bardzo ładny wiersz:))Z pozdrowieniami:))

może zamiast 'tak jak klocki' trochę znów o jesieni:
...lata czar w dywan z liści czas układa' i ostatni
wers trochę rytm zburzony (subiektywnie co prawda), a
może np. 'zatrzymać co piękne w nas'

Stokrotki śnią się wszystkim
"wyleniałym" trawnikom:))-róże grzecznie mieszkają
w wazonach-ususzone na czas zimy:)Pozdrawiam.

Dziękuję za tę nutkę realizmu i nadzieję zarazem :).
Bardzo mi się podoba ten wiersz, więc zostawiam głos.

"wszystko można - nawet dłużej" - piękny wiersz.
Pozdrawiam

Ładny, optymistyczny w przekazie wiersz.
"zatrzymać to piękno co w nas" - tu łamie się rytm
/zatrzymajmy piękno w nas/ :)))

To prawda- piękno jest w nas.

Ona zbiera zaradne lata kęsy i składa z nich jeden,
zgrabny cud.