Jesienne atlanTYdy

zbłąkane pomiędzy dziś a wczoraj
na przestrzał kulą w płot
albo u nogi
pełzną spalone marzenia dymami
przestrzeń tnąc

zawisły w bezczasie ostatkiem sił
znakiem zapytań o mało co

i więdnie nadaremnie tonąca dłoń
lecz palce wciąż jeszcze czeszą powietrze
w poszukiwaniu straconego czasu

bez ciebie bez sensu bezwiednie

i za późno wypada
knebel nigdy nie wypowiedzianych słów

wcześniej nie wypadało
wzywać imienia nadaremno

lecz teraz mów do mnie mów

a niech mnie

słowa wiodą
zwiodą
uwiodą
jesienną urodą
w nagrodę pogodą

i snuję się
tanecznie
pomiędzy
to w góry to w niziny
po miedzy

i wchodzę w ciebie jak w dym
ognisk po babim lecie

moja Atlantydo
wyspo wysp

a palce głaszczą powietrze
i duszę
w poszukiwaniu straconego czasu
i straconego ciebie

i duszę się

trafionazatopiona

...moje wjesiennewstąpienie...

autor

jazkółka

Napisany: 2018-11-24 Dodano: 2019-10-05 09:41:34

Ten wiersz przeczytano 1139 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie