Jesienne stokrotki

Pięknie napisany.

"ciesom ocy
swoim carowaniem
biołom niewinnościom" uwielbiam stokrotki a Twój
wiersz jak zawsze bardzo mi się podoba :-)

Śliczny wiersz, ukazujący skrawek jesiennego
krajobrazu...Pozdrawiam

barwnie i tak zupełnie inaczej w klimacie
jesiennym.....pozdrawiam

u mnie jeszcze ich pełno ...zakwitły łąką jakby czuły
że to ostatni ich zryw...

Aż się uśmiechnęłam do tych stokrotecek.Sa tak miłe
jak wierszyk.

Pięknie je opisałaś ubierając w barwną szatę słów.
Miło było przeczytać. Pozdrawiam:)

Stokrotki jesienią aż się zdziwiłam a jednak :)

skoruso ależ urocze te Twoje stokrotki, jak zawse
bieluckie, rozmarzyłam się. Uwielbiam Twoje
pisanie:)))

czasami mam wrażenie, że wiatr stokrotkom swą moc
przekazuje, a nie tylko pokazuje, hej. widziałam
wczoraj całe połacie trawy z białymi mewami, trochę
większymi od stokrotek, ale tyz pikne
były:))pozdrawiam że hej!!!

Jak zwykle czytam z dużą przyjemnością i sympatią.

powiem szczerze, że przeważnie się zmuszam do czytania
gwary, ale widzę, że muszę się częściej zmuszać :)
przecudnej urody i mądrości wiersz

Śliczny ten wiersz ze stokrotkami. Słońce ostatno
przyświecało, toi stokrotki zakwitły. Przed moim
blokiem nawet chory kasztanowiec, co to go ciągle
szrotówki niszczą, też pomyślał, że jest wiosna i
wypuścił zielone liście.Przyroda jak człowiek - często
zakołowana.

Piękny wiersz. A stokrotki i w mojej trawie się bielą.
Pozdrawiam.

Stokrotka jak dziewczyna od niej zachwyt się zaczyna.