Jesienne szczescie

Powialo zalem konczacego sie lata,
zapachnialo szumem rudo-zlotych drzew,
zaiskrzylo blaskiem w jesiennych kwiatach, cichnie stubarwnych ptakow spiew.

Milkna wspomnienia,bledna marzenia,
i obraz ciebie w lato wpisany...
Tak czegos szkoda, lata uroda
w nitki pajeczyn wwinela sie.

Nieodwracalnie jak dzien i noc
kroluje zlotej jesieni moc.
Wstydza sie liscie swojej starosci,
zmarszczone, zmiete i zle...

Nie ma w ich szumie dawnej radosci,
zal przemijania tula w skrytosci,
piekne przezycia kryja w zadumie,
ale przemijac tez trzeba umiec!

Wiec daja z siebie wszystko,co moga,
czasem kolorem sobie pomoga,
czasem zaszumia bardziej zlociscie,
barwa bogate- jesienne liscie.

Na tle jesieni cos w tobie sie zmieni,
inne juz bedziesz mial sny...
Nie takie gorace, a mysli pedzace
po drodze gdzies przysna ci...

W zadumie przytulisz mnie czule do siebie,
milczaco rozsennisz marzenia...
Powoli zcalujesz z mych wspomnien bezwiednie
slad lata-ktorego juz nie ma.

I juz nie bedzie lata mi szkoda,
przy tobie senna jesieni uroda
tez umie sliczna byc wlasnie,
cichutko, wolniutko na palcach podejdzie-
jesienne szczescie
i dobrym snem
-zasnie...

autor

Maeuslein

Napisany: 2000-08-31 Dodano: 2005-08-09 06:12:20

Ten wiersz przeczytano 903 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie