Jesienne żale

W złotordzawej liści uschniętych powodzi
płynę leśną ścieżką podziwiając pejzaż
a za moim cieniem powiew wiatru chodzi
ignorując ciepłem jesienny kalendarz

Jesień mnie otacza niecodziennym pięknem
paletą stubarwną wszystko w krąg maluje
aż od tych śliczności cała w środku mięknę,
więc dlaczego tęsknię i lata żałuję?

Wszystko tak złociście w południe się mieni
bogactwo barw różnych oczy aż poraża,
więc dlaczego pośród gry kolorów , cieni
widzę białą rękę smutnego żniwiarza?

Słońca z babim latem uściski namiętne,
pogodne wieczory w gwiazd roje ubrane,
a w mym sercu tylko żale ciągłe tęskne,
gdzie żeś znikło lato moje ukochane?

Owoce dorodne i wrzosów naręcze,
chryzantem rozkwitłych uśmiechy srebrzyste
i zachodów słońca rozłożone tęcze,
krople rannej rosy jak łzy dziewic czyste

Z jesieni skarbnicy czerpię pełną ręką
lecz zapomnieć tego ciągle jej nie mogę,
że choć niecodzienne z nią tu przyszło piękno
to lato kochane wysłała gdzieś w drogę

Kiedy liście spadną pod nogi pokotem
ustrzelone wiatrów zimnych, silnych fuzją,
a ulewa zmiesza złoto z szarym błotem
na zachwyty wszelkie będzie już za późno

I zapłacze jesień nic jej nie utuli
deszczem w gardłach rynien pieśń smutną zaśpiewa
pod płaszczem mgieł siwych zgarbiona się skuli
i kirem pokryje oniemiałe drzewa

Wtedy to być może gdy śniegiem poprószy
listopada ciemny krótki jakiś dzionek
to śmierć tej jesieni duszę mą poruszy
i pochylę w smutku głowę nad jej zgonem

autor

MikaRouz

Napisany: 2011-09-25 Dodano: 2011-09-26 08:21:04

Ten wiersz przeczytano 805 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie