w jesiennej zadumie

cii_sza

skąd ten gniew, napisałaś opinię owszem
ale wiersz powinnaś opublikować na swej stronie z
adnotacją
nie róbmy śmietnika
a poza tym czy ja cię uraziłem ?
zaproponowałem tylko dobre moim zdaniem rozwiązaniem
-----------------------
na marginesie też czytaj uważnie
nie o przeróbkę mojego wiersza mi cały czas chodzi

ciepłe słowa nas ogrzeją,,,pozdrawiam :]

napisałam przeciez swoją opinię- czytaj ze
zrozumieniem.
a to nie jest pastisz, bo tylko niewielkie zmiany są
wprowadzone.
Na przyszłość obiecuję nie dotykac Twych dzieł, w
żadnym wypadku!!!
A tak w ogóle, to przeciez to normalna praktyka,
u mnie pod wierszami pełno takich przeróbek i mi nie
wadzi, a wręcz przeciwnie - fajnie zobaczyc jak temat
widzi ktos inny.

Ładna zaduma. Serdeczności.

na marginesie : powtórzenia są w poezji używane
a błoto rodzi się na ogół podczas szarugi

jedna prośba do cii_sza :
skoro
masz talent do pisania wierszy to na przyszłość napisz
wiersz na swojej stronie z dopiskiem ,, inspirowany
wierszem Maćka.J
zaręczam ,lepiej to będzie wyglądało
bo tu to raczej miejsce na opinię i komentarz a nie
pastisze

pozdrawiam
autor

Ciekawie i niebanalnie.
Pozdrawiam.

piękny:)

Podoba się:)

w trzeciej strofie pierwszy wers źle mi się ułożył.
"usychają smutno" powinno byc w drugim wersie:))

Ładny wiersz, choć w kilku miejscach się źle czyta i
powtarzane zbyt blisko siebie te same słowa. "błoto
szarugi" - jakoś nie bardzo.
Pozwoliłam sobie lekko dla siebie przysposobić ten
tekst. Pozdrawiam:)

Znowu jak co roku ten czas się powtarza.
liczne serca płaczą w drodze porzucone.
Liście z drzew spadają -kartki z kalendarza.
Smutnieją kolory czerwienią spłonione.

Nikt czasu nie zatrzyma i nigdy nie zmieni,
tylko dusza boli i tęsknota piecze.
Zawsze przyjdzie pora mijania, jesieni.
Kim ty jesteś dla niej, w szarości człowiecze?

Liście pobarwione na ścieżki spadając usychają smutno
w błocie przydeptane.
Nikt już ich nie zbiera - samotnie konają,
może myślą z nimi do wiosny zostanę.

Serce cierpliwe czeka i lody przetrzyma,
narodzę się raz jeszcze z nadzieją na nowo.
Kiedy nadejdzie biała jak niewinność zima,

choć mróz siarczysty wokół, nie zniknę -
wytrzymam.
Ogrzeje mnie Poezjo twoje słowo ciepłe,
z pokorą schylę głowę.

Pyłem jestem - uklęknę.

Słowo czasem grzeje najmocniej.